मलई

अंथरतो मी जेव्हा चटई
डोळे मिटती वासे तुळई

मुले टिव्हीच्या समोर बसली
शुभंकरोती गाते समई

गरिबी अपुली अशीच राहो
आपण दोघे एकच दुलई

हळद उतरली पोर जळाली
कोपऱ्यात ही रडते सनई

कसेबसे जगतात कवी हे
कुबेर झाले सारे गवई

कविता माझी दुधाप्रमाणे
गझला म्हणजे नुसती मलई

-- प्रदीप निफाडकर