जेव्हा लढाईचा खरा डंका झडाया लागला
आपापल्या तंबूमध्ये जो तो दडाया लागला
माझा अखेरीचा अता घेऊ कसा हा घोट मी
हातातला पेला पुन्हा खाली पडाया लागला
ह्या पांगळ्या पायांसवे मी चाललो होतो जरी
बेमान आयुष्या अता रस्ता अडाया लागला
गेला वधस्तंभाकडे कैदी सुखाने शेवटी
ज्याने दिली होती सजा तो आवडाया लागला
त्याला न आले बोलता आजन्म ज्याने सोसले
ज्याला हवे ते लाभले तो ओरडाया लागला
वाया न गेले शेवटी जे रक्त माझे सांडले
माझा जुना मारेकरी आता रडाया लागला
सुरेश भट
No comments:
Post a Comment