जेव्हा लढाईचा खरा डंका

जेव्हा लढाईचा खरा डंका झडाया लागला

आपापल्या तंबूमध्ये जो तो दडाया लागला

माझा अखेरीचा अता घेऊ कसा हा घोट मी

हातातला पेला पुन्हा खाली पडाया लागला

ह्या पांगळ्या पायांसवे मी चाललो होतो जरी

बेमान आयुष्या अता रस्ता अडाया लागला

गेला वधस्तंभाकडे कैदी सुखाने शेवटी

ज्याने दिली होती सजा तो आवडाया लागला

त्याला न आले बोलता आजन्म ज्याने सोसले

ज्याला हवे ते लाभले तो ओरडाया लागला

वाया न गेले शेवटी जे रक्त माझे सांडले

माझा जुना मारेकरी आता रडाया लागला

सुरेश भट

कवी

कवी

दुनिया झोपली गाढ सारी

कवी रात्री कशाला जागतो?

अंधार खोलीत एकटा बसून

जगाच्या तो भावना मांडतो

माणसांची गर्दी आहे तरी

कवी जातो शब्दात हरवून 

एकटा लिहीत असला तरी

शब्दात घेतो जग सामावून 

अक्षरांचा प्रवास हा नेहमी

थांबतो कोऱ्या कागदावर

मनात दाटलेलं मांडताना

राज्य करतो कवी शब्दांवर 

यल्लप्पा सटवाजी कोकणे 

१९ जानेवारी २०२०

माणूसकी

पैशाच्या मागे धावत असताना नात्याच्या वळणावर थोडं थांबून आपल्या माणसांत रमून जो माणूसकी कमवतो तोच खरा श्रीमंत माणूस असतो.


यल्लप्पा सटवाजी कोकणे
२५ डिसेंबर २०१९